sobota, 11 maja 2013

Trzy dialogi z Córką Starszą o umieraniu

Śmierć - temat trudny.
Nie podejmowałam z własnej inicjatywy. Córka Starsza nie pytała.

Jakiś czas temu słyszę dialog Córki Starszej z Koleżanką zza płota (bawią się lalkami barbie):
Koleżanka: i ta Twoja teraz umiera...
Córka Starsza: dobra, to ona nie żyje
Koleżanka: i moja też umiera...

One się bawią, a mnie zimny pot oblewa - trzeba będzie o tym umieraniu porozmawiać. Cholera, cholera! Czy nie za wcześnie, czy Córka jeszcze nie za mała? (Koleżanka jest 2,5 roku starsza, więc o życiu wie więcej niż moja prawie 5-latka)...

Koleżanka wychodzi, a ja delikatnie Córkę zagaduję:
Matka: a co to znaczy, że ktoś umiera i nie żyje?
Córka Starsza: no, że już się nie może bawić mamo!

 Ufff. Jeszcze nie teraz. Jakieś podwaliny są - no bo faktycznie nieboszczyk się bawić nie może - na ten moment wystarczy.

www.kropa.pl
Kilka dni później idziemy na spacer, a na drodze zupełnie płaska kurde żaba.
No płaska definitywnie, że się tak wyrażę.
Córka Starsza: mamo a co ta żaba robi?
Matka (jasna cholera, jasna cholera - co powiedzieć?): śpi...? (błysnęłam populistycznie)
Córka Starsza: eee ja myślę, że ona nie żyje...
Matka: no chyba masz rację - nie żyje (zrehabilitowałam się)


Ufff. Jeszcze nie teraz! Nie pyta, nie drąży, ale wie, że płaska żaba to nieżywa żaba - jest ok.

Wczoraj rano podczas ubierania się i walki z koszulką (zawzięła się Córka Starsza i nie będzie sama koszulki ubierać, bo za trudne to i już)...
Matka: no ale musisz się nauczyć córuniu, bo mama ... (nie wiem co chciałam powiedzieć, pewnie nic mądrego, bo to wcześnie rano było; grunt, że Córka mi przerwała i w słowo wlazła)
Córka Starsza: bo co, umrzesz?
Matka (lekko zbita z pantałyku, ale nie daję po sobie poznać): eee tam umrę, a kto by się wami opiekował?
Córka Starsza: tatuś.
Matka: a mamy by ci nie brakowało? (noz cholera!!!)
Córka Starsza: no może trochę...

Grrrr. Jeszcze nie teraz!

I tak sobie myślę, że to taki etap oswajania się ze słowem, smakowania go, sprawdzania jakie wrażenie ono robi, powolne tworzenie definicji...
Na zrozumienie i pytania przyjdzie jeszcze czas.




2 komentarze:

  1. Jestem w szoku, że ona jeszcze nie pytała. Mój Mateusz zaczął pytać w wieku 4 lat około 1 listopada. Często płakał przy tym bo mówił, że nie chce żebym ja umierała. Ja nie miałam nigdy problemu z rozmawianiem z nim o śmierci. Temat jak każdy inny. Pisałam o tym w rozważaniach w kwietniu na blogu: "z dzieckiem o śmierci"... zapraszam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Czytałam Kasiu, komentowałam nawet (tylko chyba na fb) ;)
      Dzieci są takie różne i tak różne rzeczy zaprzątają im głowy. Syn mojej koleżanki zaczął pytać i płakać (o śmierć m.in. rodziców) w wieku około 7 lat np...
      To tylko kolejny dowód na to, że dzieci nie da się przyłożyć do szablonu.

      Usuń

Komentuj, na zdrowie!

AddThis