sobota, 7 września 2013

Pierwszy tydzień w szkole

Niedziela, 01.09.
Wybrałyśmy się do Centrum Handlowego.
Córka Starsza zawiesiła się przy stojaku ze spinkami, opaskami, gumkami i... biżuterią dla dziewczynek.
Wygrzebała naszyjnik: serduszko zawieszone na różowej wstążeczce za jedyne... ILE?! 16,90 za takie, takie coś... Takie nic - można by rzec... Nie...... Ale dziecko popatrzyło na mnie swymi pięknymi niebieskimi oczkami, zaciapało rzęsami, przechyliło głowę...

Córka Starsza: chciałabym ten naszyjnik...
Matka: ale on jest dosyć drogi, wiesz? Może poszukałabyś czegoś innego? (no przecież chyba droższego już nie znajdzie, prawda?)
Córka Starsza: no doooobra...

Niby szuka, ale gęba w podkowę i jakoś nic znaleźć nie może. Myśli sobie Matka: no dobra - raz jeden takie badziewie mogę kupić... W końcu jutro zaczyna szkołę - będzie miała taki prezencik.

Matka: no dobra córuś, nie szukaj już - kupimy ten naszyjnik z serduszkiem...
Córka Starsza: dziękuję dziękuję mamusiu, dziękuję! Będę go nosiła do szkoły i jak mi będzie smutno to sobie na niego popatrzę i będzie mi już lepiej...

No masz... Ta to potrafi sprawić jednym zdaniem że człowiek czuje się jak świnia - nie chciał zainwestować 16,90 w dobre samopoczucie swej latorośli w szkole...

Poniedziałek, 02.09.
Udałyśmy się do szkoły na szumne rozpoczęcie roku.
Sala gimnastyczna, skromne grono pedagogiczne... Aż tu nagle: proszę powstać, sztandar szkoły wprowadzić do hymnu.
Oż cholera - zapomniała Matka, że to tak wygląda...
Oż cholera 2 - dziecko nie zna hymnu, jakoś Matka z Ojcem nigdy nie wpadli na to, żeby z Córką w domu hymn państwowy śpiewać... Aaaa trudno - i tak z koleżanką przeszeptała ten podniosły moment...

I jeszcze Matka się wyedukowała - jak to w szkole...
Otóż po zwięzłym wystąpieniu Dyrektora wyszła na środek bliżej niezidentyfikowana Pani (może vice, może sekretarka) i poprosiła wszystkich o powstanie by w ten sposób "uczcić pamięć dzieci które 1-go września 1945 roku nie mogły pójść do szkoły, bo wybuchła wojna...". O_o! Ale nie będzie Matka złośliwa - stres, nerwy, koniec wakacji... Zdarza się.

Wtorek, 03.09.
Córka Starsza poszła do szkoły. Trochę postała na progu sali trochę się Matki potrzymała, trochę ją musiałam popchnąć, trochę przytulić, trochę pocałować i jeszcze raz popchnąć ku Pani i dzieciom... Poszła, prawie z własnej nieprzymuszonej woli...
Odebrałam Córkę ze szkoły - nie płaczącą, ale też nie podskakującą z radości... Konspiracyjnym szeptem podpytałam Panią jak było - powiedziała, że ok, tylko rano smutna Córka była, potem się rozkręciła...

Matka: no i jak było w szkole córeczko?
Córka Starsza: fajnie.
Matka: to dlaczego masz smutną minkę?
Córka Starsza: bo za tobą tęskniłam.
Matka: ja za Tobą też tęskniłam kochanie, ale Pani Cię chwaliła, że byłaś dzielna i nie płakałaś, i ładnie się bawiłaś...
Córka Starsza: płakałam, płakałam, ale Pani nie widziała...
Matka: a dlaczego płakałaś?
Córka Starsza: przez ten naszyjnik... Okazało się, że wcale nie jest fajny, bo jak się na niego popatrzę to mi magicznie z oczu lecą łzy, a miało mi być lepiej, a nie jest...

AHA! Czyli 16,90 zainwestowane w dobre samopoczucie Córki w szkole poszłooooo... do pudełka z biżuterią. Naszyjnik został, za swe magiczne właściwości, zamknięty na amen - już Córki w szkole zasmucać nie będzie!

Środa, 04.09.
Córka Starsza poszła do szkoły już z mniejszymi oporami, krócej trzymała się nogawki, krócej musiałam ją całować... Poszła do Pani, która coś ciekawego robiła...
Odebrałam Córkę i standardowo:

Matka: i jak było w szkole? Co robiliście dzisiaj ciekawego?
Córka Starsza: a wiesz mamo, Pani ma takie super pudełko z różnymi koralikami i wstążeczkami i robiliśmy sobie bransoletki i naszyjniki, i byliśmy zwiedzać szkołę, ale nie mogliśmy wejść do Pana Dyrektora, żeby mu nie przeszkadzać, i nie mogliśmy wejść do sali gimnastycznej, bo ktoś tam ćwiczył, ale najfajniej było w świetlicy... I z książek kolorowaliśmy Pata, o jest ten kot, który jest w całej książce, i jeszcze był angielski z tą samą Panią, co w przedszkolu... (na jednym wdechu to powiedziała. No maksymalnie na dwóch.)

Matka: czyli fajnie było, tak?
Córka Starsza: tak mamo, super!

Czwartek, 05.09. 
Rano okazało się, że Córka Starsza ma funkcję resetu. No zresetowało się dziecko w nocy i znowu szkoła nie była taka fajna, znowu było trzymanie się za nogę, łez ocieranie, całowanie... Poszła.
Odebrałam Córkę i wywiad robię:

Matka: jak się bawiłaś?
Córka Starsza: mamo, szkoła nie jest o zabawy... (aha!)
Matka: byliśmy na placu zabaw i była też druga grupa zerówkowiczów, i moje inne koleżanki z przedszkola, i bawiłyśmy się, i zbierałyśmy kasztany. I był też Eryk, ten w którym byłam zakochana, ale już nie jestem (uff!)

Piątek, 06.09.
Zderzyłyśmy się w progu sali z księdzem... Jakoś to Córka przełknęła i weszła bez większych dramatów.
Odebrałam Córkę i pytam:

Matka: jak Ci minął dzień kochanie?
Córka Starsza: bardzo dobrze.
Matka: a coś więcej mi opowiesz? Co robiliście?
Córka Starsza: nie pamiętam! (czyli wróciliśmy do standardu z przedszkola - wołami nie wyciągniesz informacji) Ale jedno pamiętam... Jedna dziewczynka przyniosła naszej Pani różę i ja też chcę przynieść - tylko ja różową, żeby była ładniejsza od tamtej i żeby się Pani cieszyła...

Czyli dobrze jest!

Sobota, 07.09.
O godz. 10:30 (lenistwoooo!) wołam:

Matka: chodź się ubierać ile można w piżamie łazić?
Córka Starsza (pochodzi, spogląda na przygotowane ubrania): mamo Ty nie żartuj, ja w dresie do szkoły nie pójdę!
Matka: ale dzisiaj jest sobota i nie idziesz do szkoły...
Córka Starsza: aaa to okej, mogę ubrać...

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Komentuj, na zdrowie!

AddThis