Ona

Zaczęło się zwyczajnie... na studiach. Ehm... 14 lat temu...
Potem zaczęło się jakby drugi raz - w pracy, 11 lat temu...
Następnie zaczęło się już tak naprawdę - w tej samej pracy, ale na wyższych szczeblach, 8 lat temu...

Było srebrne punto.
Były zakupy w osiedlowy sklepie o barbarzyńskiej 6 rano.
Była kawa o idealnym kolorze, parzona w czerwony ekspresie (wczesne rokokoko).
Były śniadania: świeże bułki z serkiem almette (z ogórkiem lub ziołowym - do dzisiaj to moje ukochane smaki).
Były setki wspólnych przekleństw (w pracy bez tego ani rusz...) i jeszcze więcej śmiechu...
Były wspólne decyzje o zmianie pracy: po raz pierwszy i po raz drugi.
Był porcelanowy aniołek dzieciorób i prawie rok mieszkania daleko od siebie.

Jest mieszkanie w miarę niedaleko.
Jest porozumienie totalne, takie bez słów.
Jest akceptacja, szacunek i wsparcie.
Jest tysiąc tematów do rozmów i kilka takich, o których można umiejętnie pomilczeć.

Jest pewność, że można zawsze na tą drugą osobę liczyć.

I mimo tego, że teraz to Ja częściej potrzebuję wsparcia lub pomocy - nie czuję się z tym źle.
Nie czuję się z tym źle, bo wiem, że Ona wie, że jeśli tylko będzie potrzebowała wsparcia lub pomocy - będę.

Tak jak nigdy nie szafowałam słowem miłość, tak i nigdy nie szafowałam słowem przyjaźń.

Ale to jest przyjaźń.
To niezwykle kojące uczucie - wiedzieć, że jest takie coś, co będzie trwało całe życie ( i nie jest to mąż ani dzieci :))

Dziękuję!