Pełnoletni

Tydzień temu stuknęło mu lat 18.

Dowód osobisty by mógł dostać.
Prawo jazdy zrobić.
Alkoholu by się mógł napić.
Ślub wziąć i nie opuścić, aż do...
Seks uprawiać by mógł (niby od 16 mógł, ale po osiemnastce jednak jakby bardziej)...



Ale nie może, choć żyje i ma się dobrze.
Nie może bo bytem fizycznym nie jest, jest za to związkiem dwojga ludzi...
Czymś tak bardzo ulotnym i umownym, że aż dziw, że tak ważnym i fundamentalnym. 

Jesteśmy ze sobą (ja i Jaśniemąż) 18 lat.
O s i e m n a ś c i e! R a z e m!
I żadne z nas nie nadaje spod ziemi wypychając stokrotki (push up the daisies) - w sensie: nie pomordowaliśmy się.

W ciągu tych osiemnastu lat dorobiliśmy się (kolejność przewrotna i niechronologiczna):
* dwóch kredytów hipotecznych (z których jeden spłaciliśmy);
* dwóch samochodów (z których jeden jest nie nasz, bo służbowy)
* dwóch telewizorów (z których używamy tylko jednego)
* dwóch laptopów (z których jeden ledwo zipie)
* dwóch telefonów (z których jeden jest bardziej potłuczony od drugiego)
* dwóch dziewczynek (z których jedna jest Starsza, a druga Młodsza)

Wszystkiego po dwa. Wystarczająco. Z wysokim stopniem dopasowania.

Liryczne listy zamieniliśmy na cięte riposty w smsach.

Wzruszające wyznania na przerzucanie się sarkazmem.

Chodzenie za rękę na robienie hoooopa Córkom.

Wyjścia do kawiarni na próby przetrwania w kawiarni z dziećmi i bez zniszczeń, 

za które musielibyśmy zapłacić. 

Romantyczne kolacje przy świecach na "każdy sobie rzepkę skrobie".

Oglądanie premier filmowych w kinach na oglądanie produkcji sprzed dwóch lat 

- na dvd, gdy dzieci już zasną.

Wylegiwanie się w łóżkach na próby nadążenia za dziećmi wstającymi coraz wcześniej. 

Cukier na słodzik.

Całowanie na seks.

Swoje potrzeby na nasze potrzeby. 

Dobrze nam.