środa, 16 kwietnia 2014

Nerwy na postronkach

Każda (chyba każda) z matek ma czasami tak, że cierpliwość się kończy, a nerwy zrywają się z postronków...
Bo jesteśmy zmęczone, przemęczone wręcz. I niewyspane. Bo się śpieszymy. Bo dzieci nie współpracują, a przecież powinny...



Co wówczas robimy?

Milczymy.
Wzdychamy.
Zaciskamy zęby.
Krzyczymy.
Płaczemy.
Trzaskamy drzwiami.
Trzaskamy czymkolwiek.
Wychodzimy.
Z siebie również.


Galeria Handlowa
Około 7-letniej dziewczynce mama wręcza gofra z bitą śmietaną, całą furą bitej śmietany. Dziewczynce gofr spada - o dziwo, wbrew wszelkim prawom - bitą śmietaną do góry. Mama podnosi go ekspresowo i podaje córce (zgodnie z zasadą, że jeśli coś leżało na podłodze poniżej 5 sekund - to nie leżało).
Dziewczynka jednak gofra nie chce, bo z podłogi. Mama wyrzuca całego gofra do kosza, z taką siłą i impetem, jakby wyrzucała znacznie więcej niż tylko prostokątne spulchnionego ciasto naleśnikowe z bitą śmietaną. Nie rozmawia z dzieckiem, nie słyszy, że córka jednak tego gofra chce, że... To może nowego. Przecież ona nie chciała.
Mama idzie, byle szybciej i dalej.
Nie będzie nowego gofra. Los gofra pogrzebany został w koszu. Córka płacze

Szatnia w szkole
Z boksu obok słyszę mamę 6-letniego chłopca "no pośpiesz się, do pracy muszę biec".
Po chwili: "halo! Obudź się, przebieraj te kapcie".
Jeszcze chwilę później: "no i jak te kapcie ubrałeś? Znowu nie na te nogi!"
Chłopiec zaczyna płakać, bo wcześnie rano, bo mu się te nogi i te kapcie mylą, bo mu się nie chce zamieniać (znowu!).
I słychać mamę: "Nie rycz! Ty tylko ryczeć umiesz!"

Pokój Córki Starszej
Ubiera się do szkoły wedle instrukcji: majtki, rajtuzy, potem spódniczka i bluzka. Matka idzie ubrać Córkę Młodszą. Ubiera, wraca. Czas się kurczy. 5 minut do wyjścia. Procedura ubraniowa w powijakach, a jeszcze włosy trzeba uczesać...Rajtuzy na stopy naciągnięte ledwie i lekko do kolan - wstawaj, pomogę. Wstaje, pomagam. Rajtuzy na chudym tyłku i tylko... Majtki leżą na łóżku obok.
Matka: jesooo! Majtek zapomniałaś ubrać?
Córka Starsza: o_O! No chyba.
Matka: no jak chyba, jak leżą tutaj? To nie chyba tylko na pewno! 
Córka Starsza: przepraszam, zagapiłam się.
Matka: trudno, rozbieramy rajtuzy i od początku.
I zaciskam zęby. Milczę, ubieram.
Córka Starsza: ale czemu jesteś zła? Przecież przeprosiłam i nie zrobiłam tego specjalnie...
I tu jest miejsce na głęboki oddech. Taki naprawdę głęboki.
Matka: nie jestem na ciebie zła. Złoszczę się, bo już jest późno, bo........ 
Tłumaczę.


ŻRÓDŁO


Idealnie by było, gdybyśmy nie musiały się nigdzie śpieszyć, były zawsze wypoczęte i w dobrych nastrojach.
Może wówczas byłybyśmy idealne?
Nie jesteśmy jednak.
Bywamy zmęczone.
Bywa, że się złościmy w banalnych codziennych sytuacjach.
Bywa, że bezzasadnie, bez sensu...

Nie jestem idealna. Nie dążę do ideału.
Nie kryję wówczas łez i nie zagryzam zębów.
Gryzę się za to po języku, by nie krzywdzić słowem.
Zaciskam zęby, żeby nie podnosić głosu.
I tłumaczę!
Tłumaczę emocje.
Dla Córki i dla siebie.
Nazwanie ich i ich zdefiniowanie działa jak katalizator.
Oczyszcza.

Wdech, wydech...


PS Matko idealna! Jeśli myślisz w tej chwili: "omójboże! Ja tak nigdy! Ja się nigdy na moje dzieciątko nie zdenerwowałam! Nie mogłabym! No jak tak można?!" - to musisz wiedzieć, że najprawdopodobniej Twoje dziecko jest jeszcze za małe... ;) Specjalistami od zrywania nerwów z przysłowiowych postronków są dzieci 5+. 







4 komentarze:

  1. Dzis nakrzyczałam bez powodu na 1,5 roczną córkę... tylko o to , że tesciowa z goścmi miała przyjechac i mi sie spieszyło... płakala... a ja mam wyrzuty sumienia ... przeprosiłam ... l=ale nie chce tak robic... czasem po prostu nie wytrzymuje...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. myślę, że zdecydowanej większości z nas zdarzyło się nie wytrzymać i dać upust emocjom... Gdybyś miała wówczas pod ręką chłopa - pewnie on by oberwał rykoszetem, prawda? :)
      Zdarza się - oby jak najrzadziej, oby nigdy nie zapomnieć przeprosić!
      Pozdrów teściową ;)

      Usuń
  2. Wiesz, mi się płakać chcę jak widzę niektóre scenki... Z bezsilności, ze złości, ze zrozumienia. Jak wiesz ja nie z tych co "nigdy", ale jednocześnie z tych co "zawsze". Zawsze przepraszam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mi najczęściej opadają ręcę... Z powodów takich jak Twoje: z bezsilności, ze złości i (niestety!) zrozumienia.
      Ale myślę, że to ważne, że o tym mówimy. Sobie nawzajem i naszym dzieciom.

      Usuń

Komentuj, na zdrowie!

AddThis