Rollercoaster

Wsiadasz.

Jedziesz. Podziwiasz widoki.

W sercu same pozytywy.

I tylko gdzieś z tyłu głowy kołacze się myśl niespokojna że coś nie gra, 

że za spokojnie, że coś się musi wydarzyć.

I nagle:

w górę.

w dół,

w lewo,

w prawo,

krótka prosta.

Myślisz, że koniec? Że ta krótka prosta to metafora wychodzenia na prostą? 

Uśmiechasz się do językowego środka stylistycznego?

No to jeszcze raz: 

góra (wrzask, bo ja pierwsza tą lalkę, to moja, mamooooooo!)

dół (płacz, bo mi wyrwała, bo zabrała, mamoooooo!)

w lewo (niech ona mi to odda, to nie fair, mamoooooo!)

w prawo (mamoooooo dlaczego zabrałaś nam tą lalkę?! widzisz siostrzyczko jaka ta mama jest!)

Nadmiar wrażeń i emocji. Nadmiar nagłych zwrotów akcji.

Jedziesz i chce ci się rzygać. 

A tu jeszcze PSTRYK. Zdjęcie. Na pamiątkę. 

Zwlekasz się wieczorem z karuzeli. 

Dość. Nie masz siły. Nigdy więcej.

A rano? 

Rano bez szemrania wsiadasz do wagonika. 

Trochę dlatego, że nie masz innego wyjścia.

Trochę dlatego, że... nie masz innego wyjścia.

I trochę dlatego, że... no cóż - nie masz innego wyjścia.

I jeszcze dlatego, że kochasz tych wrzeszczących współpasażerów 

ROLLERCOASTER'a zwanego macierzyństwem. 

A siedząc nad zdjęciami będziesz tęsknić do tych właśnie chwil. Nawet do nich. Kiedyś.