I co z tego?

Była sobie biedna Dziewczynka.

Choć nie, nie była... Miała przecież tyle rzeczy...

Miała dwie żabki, które mieszkały pod choinką. Zaglądała do nich, kumkała z nimi, pokazywała im język. Śmieszne były, więc śmiała się z nimi.

Miała kilka psów i dwa koty, bure dachowce. Nie były jej, były "wioskowe", ale łaziły za nią krok w krok, więc w sumie jakby były jej. Bawiła się z nimi. Biegała z nimi po zarośniętych ścieżkach. Piła z nimi wodę z małego strumyczka, wystawiała twarz do słońca, gdy one się wygrzewały na trawie.

Miała kilka kur. Kury były sąsiada, ale sąsiad pozwalał jej gapić się na kury i nawet czasem trochę je pogonić - tak śmiesznie wyglądały próbując oderwać od ziemi swoje wielkie kurze tyłki. Sąsiad pozwalał jej czasem zabrać kilka jajek - jakież pyszne były te jajka!

Inni jednak mówili o Dziewczynce, że jest biedna. Bo mieszka w drewnianym starym domu. Bo nie ma zabawek. Bo kanapki do szkoły nosi w zwykłym woreczku, a nie w pudełku śniadaniowym z Barbie. Bo ma ubranka połatane, bo na rajtuzach ma śmiesznie zaszyte dziury, niczym podłużne pooperacyjne blizny. Bo plecak ma po starszym bracie, w szaro-burą kratkę, a nie nowy - z wizerunkiem Monster High… Bo na bluzie nie ma Kucyka Pony, tylko sprane kwiatuszki. Bo kurtkę ma niebieską, a nie różową i nie zdobi jej postać bajkowej księżniczki…

Najczęściej jest tak, że już w przedszkolu (a najpóźniej w szkole) dzieci po raz pierwszy zderzają się brutalnie z rzeczywistością, zaczynają dostrzegać różnice i uświadamiają sobie, że mają mniej lub więcej… W tych małych (i małoletnich) grupach społecznych każdego dnia ścierają się dzieci mające bardzo dużo z tymi mającymi bardzo mało, a wszystkiemu przyglądają się te, które miają średnio: nie za dużo, nie za mało. Jeżeli powiedzmy 15 listopada pojawiała się w sklepach nowa lalka Barbie, to 16 listopada część dziewczynek przychodzi z tą lalką do przedszkola, część ma świadomość, że nigdy mieć takiej nie będzie, a "średniacy" - że na taki prezent muszą poczekać i napisać w tej sprawie petycję do Mikołaja.

I tylko od nas zależy, jak dzieci do tych różnic podejdą.
My kształtujemy postawy, my pokazujemy pożądane reakcje.
Tak, mam plecak z Monster High, a Ty masz w kratkę – i co z tego?
Tak, mam pudełko śniadaniowe z Barbie, a Ty masz kanapkę w woreczku – i co z tego?
Tak, mam płaszczyk z księżniczkami, a Twoja kurtka jest chyba chłopięca – i co z tego?

Postawę „i co z tego?” wypracowałyśmy wspólnie z Córką Starszą właśnie w przedszkolu.
Niby to banalne, może nie do końca poprawne, ale proste, łatwe do zapamiętania i zrozumienia.
W tym krótki pytaniu/stwierdzeniu zawiera się absolutnie wszystko, co potrzebne jest do poradzenia sobie z różnicami, z którymi nasze dzieci zetkną się w środowisku rówieśniczym. Jest akceptacja, że dzieci między sobą się różnią, że mają różne rzeczy, że jedne rzeczy są nowe, inne używane.
I jest podejście zdroworozsądkowe: jakie te różnice mają tak naprawdę znaczenie?

Tekst napisałam dla portalu Grupa Desantowa, który właśnie przechodzi transformację. 

Tekst jest ważny. Nie chciałam, żeby zginął.