Powinność kobiety

Wiadomo, że każda kobieta powinna:
- urodzić dziecko (i broń Boże nie przytyć w ciąży za bardzo, nie mieć rozstępów, ani zwisającej na brzuchu skóry);
- wrócić do formy sprzed ciąży w ciągu dwóch tygodni (no maksymalnie sześciu);
- karmić piersią (i absolutnie nie mieć obwisłych cycków!);
- po macierzyńskim wrócić do pracy (i pracować ku chwale ZUS-u i radości męża, który przecież nie będzie jej wacików sponsorował);

- z gracją baletnicy łączyć: pracę zawodową z pracą w domu;
- z poczuciem wewnętrznej satysfakcji i spełniania łączyć bycie matką, żoną i kochanką (pamiętając, by po 22 popitalać po domu w satynie, a nie we flaneli!)
- mieć wypielęgnowane dłonie, paznokcie i włosy oraz ogródek przed domem;
- serwować rodzinie ekologiczne potrawy;
- być strażniczką domowego ogniska (łotewer!) i żeby zawsze wokół tego ogniska było pozamiatane, wypucowane na wysoki połysk, bez zaległości w praniu i prasowaniu;
- mieć ambicje, ale takie dopasowane do otoczenia, nie kolidujące z ambicjami pozostałych członków rodziny;
- być uśmiechniętą i permanentnie zadowoloną, nigdy nie zapędzającą się nad urwiska zmiennych nastrojów i klify depresji;
- być ozdobą (tfu!) swojego mężczyzny i powodem do dumy dla swoich dzieci.

Życie jest sztuką wyboru. 

Prawdziwą sztuką jest dokonywanie wyborów,

gdy jest się matką.

Każdą naszą decyzję musimy bowiem  precyzyjnie zważyć, przekalkulować potencjalne zyski i straty, przeliczyć plusy i minusy.Nie dajmy sobie wmówić, że coś powinnyśmy.
Jedyną naszą powinnością jest bycie i życie w zgodzie z samą sobą. Gdy się jest matką owa zgoda jest wynikiem wielu kompromisów i nie zawsze jest stanem idealnym (częściej nie jest niż jest).
Paradoksalnie trzeba się zgodzić z taką zgodą, która nie jest zgodą optymalną, tylko taką wypracowaną, wypośrodkowaną, ale przez nas same.

Jestem matką dwójki dzieci. Mam kilkanaście rozstępów, a cycki postanowiły nie stawiać oporu grawitacji i ssącym niemowlakom.
Po urodzeniu drugiej córki - nie wróciłam do pracy, mimo że pracowałam na wysokich obrotach od 22 roku życia. Nie wróciłam, bo przeliczywszy plusy i minusy, zyski i straty, oraz możliwości - nie dałabym po prostu rady.
Nie, nie z lenistwa.
Tak, mam takie chwile, że chciałabym pracować.
Ale... dzieci musiałyby wówczas tułać się całymi dniami po świetlicach i nianiach (to nie praca w urzędzie!), a 90% mojego wynagrodzenia stanowiłoby wówczas koszt mojego chodzenia do pracy. Pozostałych 10% nie byłoby kiedy wydać.
Nie, nie jestem sfrustrowana.
Tak wiem, że ZUS mnie nienawidzi.
Tak wiem, że kobiety sukcesu mną pogardzają, bo jak można tak w domu siedzieć.
Dokonałam takiego a nie innego (trudnego) wyboru, pogodziłam się z nim i szukam alternatywnych źródeł dochodu i rozwoju.
Uwaga ważne!
Fakt, iż siedzę w domu nie oznacza, że w związku z tym mam szczoteczką do zębów szorować fugi, że na gębie mam mieć wiecznie błogi uśmiech (bo przecież nie mam zmartwień i stresów, bo nie pracuję). Gdyby Rozenek wpadła do mnie na kawę z białą rękawiczką to najprawdopodobniej wyszłaby z szarą. Bo nie mam wylizanych kratek wentylacyjnych i bibelotów. Zamiast śmigać z miotełką i octem po domu - wolę usiąść z kubkiem herbaty i poczytać książkę, albo wypić kawę w inspirującym towarzystwie bliskich mi kobiet.
Gotuję, ale nie ekologicznie. Gotuję tak, żeby zjedli. Po 22 nie noszę satyny, ale one też gania w bawełnianych gatkach.
I nie umyłam jeszcze okien i nie skosiłam trawy na obowiązkowe przed zimą 4 cm...

Chcesz mieć dzieci - miej. Nie chcesz - nie miej. Chcesz karmić piersią - karm, nie chcesz - nie karm. Chcesz pracować - pracuj, nie chcesz - nie pracuj. Chcesz spać w satynie - śpij, wolisz flanelę - włóż flanelę...
Wybierajmy i pozwólmy wybierać innym.
Walczmy o nasze życie, o prawo do nadawania mu kształtu. I nie dajmy się wtłoczyć w powinności i w społeczne oczekiwania. Męskie oczekiwania też.
Fight! Fight! Fight!